Stenen verleggen in de rivier

Wauter Temmerman, dammenbouwer

Ik had als kind één grote liefde: het bouwen van dammen en kampen. Hoe groter hoe liever.

Op vakantie waren mijn vrienden en ik constant in de weer. Hard aan het werk in een zoveelste poging om de elementen van de natuur te controleren. Door een rivier in een nieuwe loop te leggen of zelf een dak boven ons hoofd te maken.

Niet omdat we zo graag wilden gaan zwemmen in de nu diepere rivier. Ook niet omdat we het zo leuk vonden om in dat kamp te zitten (deden we toch nooit). Het ging om het puur en onversneden plezier om die dingen daar neer te poten. Van op zoek gaan naar één of ander voorwerp dat precies die eigenschap heeft waar je naar op zoek bent. Van een prachtige steen vinden die écht in de dam hoort, gewoon nog even zoeken waar. Zou de dam beter werken als we zand tussen de stenen gooien? (spoiler alert: Neen, het spoelt gewoon weg)

Een volwassene die komt helpen, omdat we ‘nog niet groot genoeg zijn om vlug een echt stevig kamp te bouwen’: daar moesten we niet van weten. Een levende hijskraan, die we uitleggen waar precies die hele grote steen moet komen of een sprekende hoogtewerker waar we op kunnen staan om dat zeil perfect vast te maken: Dat konden we wel gebruiken.

Want we wilden bouwen, niet gebouwd hebben.

Het plezier van het doen, het proces vóór het resultaat.